Betonarme binaların arasında

gölgede

Sövgü gibi yaşamaya bırakılmış

yalnız bir ağaç

Kesseler daha iyi

Sanki kahırlı bir ressamın çizimi

Betonu bilmem ama

Ağaçlar birbiriyle haberleşirmiş

Kim bilir

nefesinlerinin

menzilini

Kırılmış aile yadigarını saklar gibi

Ulaşılması yasak

gizemli sandıklarda

Gönüllerin bir köşesinde

yatar mı hala

Yabancılaşmamış insanlığın düşleri

Her akşam aynı köşede yolları kesişen

karamsar şair

çöp toplayan esmer çocuk

siyah kravatıyla üşüyen ünsüz müzisyen

ve kulağına zımbalanmış belediye etiketiyle

kısır sokak köpeği

O ağaçla paylaşırlar

aynı kaderi

aynı kederi

Şairi müzisyeni çocuğu bilmem de

Ağacı kesmezlerse eğer

Ya da kurutmazlarsa kökünü

Uzayıp gidecektir

betondan çok yukarıya

Duyurmak için sesini

öteki yalnız ağaçlara